Çift üç kişiden oluşur (mu?)

İlişki söz konusu olduğunda bendeki bütün teller atmaya başlıyor. Bir türlü sürdürülebilirliği sağlayamıyorum. İlişkiye ne kadar ateşli başlarsam başlayayım, eninde sonunda başka bir şeye dönüşüyorum, hatta dönüştürüyorum. Ya yetmez hissediyorum ya da yetmiyor hiçbir şey. Terapistim duruma 'köksüzlük' tanısı koymuştu; kök salmaya alerjim varmış, o yüzden ne bir yere ne de bir kişiye bağlı kalabiliyormuşum.  Nedenlerinin farkındayım ama yine de sürdürülebilir ilişki konusunda öküzün teki olmaktan geri kalmıyorum.

Her neyse, kendimi anlatmak, günah çıkarmak için değil, ilişkilerini 'sürdürebilir' kılmak isteyenler için bir bakış açısı paylaşmak istiyorum. Kitabı okurken mantıklı olduğunu düşündüm, ama pratikte, özellikle bizim gibi toplumlarda haddinden fazla yıpratıcı olacağının da farkındayım. Acaba üçüncü, beşinci, sekizinci kişilere takılmadan 'özgürleşirsek' daha mı iyi ilişkiler yaşarız?

İlişkilerin nasıl olup da yürümediği hakkında yazılanlar, nasıl olup da yürüdüğü hakkında yazılanlardan daha fazladır. Uzun süre mutlu bir hayat yaşayan çiftleri tarif etmek için banallik dışında bir dilimiz yok neredeyse. Onların bir sırrı olsun isteriz, ya da bize verecek bir şeyleri olsun. Ya da bizim onlara verecek bir şeyimiz olsun; kuşkularımız dışında.

Gizli kalmış hiçbir şeyin olmaması ihtimalinden daha dehşet verici bir şey yoktur. Mutlu bir evlilikten daha büyük bir skandal olamaz.

Çift olma durumu, üçüncü şahısların müdahalesine karşı sürekli bir dirençtir. Çift, üçüncü şahıslara karşı direnmeye devam edebilmek için onlara sürekli olarak ihtiyaç duyar. Sadık insanlar düşmanı sürekli göz hapsinde tutarlar, ölçüp biçerler. Düşman olmasa ne yaparlardı ki birlikte? Ne yapacaklarını nasıl bilirlerdi?

İki kişiden ancak arkadaş olur, çift üç kişiden oluşur.

Adam Phillips / Tekeşlilik / Metis